Podrodzina: Epidendroideae

Plemię: Vandeae

Podplemię: Aeridinae

Synonimy: brak

Odmiany: brak

Foto: © Alain Brochart. Wszelkie prawa zastrzeżone.

Phalaenopsis inscriptiosinensis został po raz pierwszy prawidłowo opisany w roku 1983. Opisu dokonał Jack A. Fowlie. Opis ten powstał na podstawie pierwszego kwitnienia rośliny, które miało miejsce w lipcu 1982 roku w arboretum w Los Angeles. Wcześniej jednak, na skutek serii nieporozumień, Reichenbach przypisał storczykowi mylne imię Phal. sumatrana. Cała historia nieporozumienia została opisana przez Erica A. Christensona w książce „Phalaenopsis, a Monograph”.

Występowanie: Phalaenopsis inscriptosinensis jest gatunkiem endemicznym a jego zasięg występowania ogranicza się do centralnej części Sumatry. Rośnie na obszarach w pobliżu rzek i bagien.

Opis: Phalaenopsis inscriptosinensis jest epifitem. Zarówno płatki boczne, jak i płatek grzbietowy okółka zewnętrznego, są nieco szersze aniżeli płatki okółka wewnętrznego. Niewielkie, 2,5 do 3,5 cm kwiaty mają barwę od kremowobiałej, przez kremowożółtą do kremowozielonej. Na jej tle widniej wzór z nieregularnych pasków (przypominających inskrypcje) w kolorze ciemnocynamonowym. Phal. inscriptosinensis kwitnie od późnej wiosny do lata. Kwiaty otwierają się pojedynczo i choć storczyk ten wytwarza nawet po kilka pędów kwiatowych, które mogą wydawać kwiaty przez kilka sezonów, to jednak rzadko widuje się Phal. inscriptosinensis obsypanego wieloma kwiatami.
Liście Phalaenopsis inscriptosinensis osiągają długość 21 -24 cm i szerokość 8 – 9. U niektórych roślin są one lekko pofalowane, ale wydaje się to być cechą osobniczą.

Warunki uprawy: Phal. inscriptosinensis najłatwiej jest uprawiać gdy roślina jest przymocowana do podłoża z korka, lub innego stosownego materiału (np. kora bzu czarnego). Choć możliwa jest także uprawa w doniczce, w odpowiednio przygotowanym, przewiewnym choć trzymającym wilgoć podłożu (mech nowozelandzki, skorupki cedrowe, węgiel drzewny, kawałki kory), to jednak może być ona kłopotliwa z uwagi na stosunkowo długie liście i krótkie pędy kwiatowe. Phal. inscriptosinensis jest epifitem ciepłolubnym, choć w jego środowisku temperatura raczej rzadko przekracza 27 – 28° C w ciągu dnia, to jednak nocy potrafi spaść do 17 – 18° C. Najwyższa wilgotność powietrza w środowisku naturalnym Phal. inscriptosinensis notowana jest w okresie zimowym (listopad, grudzień) i sięga wówczas 85%, najniższa zaś w okresie jesiennym (wrzesień) i wynosi wówczas 75%.

Informacje dodatkowe: Phal. inscriptosinensis nie należy do ćmówek często spotykanych w sprzedaży. Należy on do tych Phalaenopsis, u których wykształcenie się prawidłowych nasion wydaje się sprawiać kłopoty, co więcej nie należy do roślin rosnących szybko.

Więcej zdjęć: Phalaenopsis inscriptiosinensis