Podrodzina: Epidendroideae

Plemię: Vandeae

Podplemię: Aeridinae

Synonimy: Phalaenopsis violacea var. Borneo
Odmiany: Phalaenopsis bellina (Rchb.f.) Christenson. f. alba Christenson., 2001., Phalaenopsis bellina (Rchb.f.) Christenson. f. bowringiana (Rchb.f.) Christenson., 1995., Phalaenopsis bellina (Rchb.f.) Christenson. f. chloracea (Rchb.f.) O.Gruss & M.Wolff., 2007.,  Phalaenopsis bellina (Rchb.f.) Christenson. f. murtoniana (Rchb.f.) Christenson., 1995., Phalaenopsis bellina (Rchb.f.) Christenson. f. punctata (Rchb.f.) Christenson., 1995.

Foto:© Lanfu Wang under Creative Commons license. Wszelkie prawa zastrzeżone. 

Phalaenopsis bellina został odkryty w roku 1859 przez H. Teijsmana w Malezji. Jego nazwa gatunkowa została zaczerpnięta z języka łacińskiego, w którym bellus znaczy piękny.

Występowanie: Phalaenopsis bellina jest endemitem a jego zasięg występowania ogranicza się do wyspy Borneo. W niemal wszystkich dostępnych publikacjach powtarza się informacja, że rośliny tego gatunku porastają cieniste i wilgotne miejsca w pobliżu płynących rzek. Jednakże, na terenie parku narodowego Lambir Hills (Sarawak, Borneo), Phalaenopsis bellina rosną w konarach wysokich drzew, pod baldachimem lasu deszczowego. Grube, sukulentowe liście Phal. bellina wskazują na fakt, że storczyk ten rośnie w środowisku, w którym występują naprzemiennie cykl suchy i wilgotny.

Opis: Phalaenopsis bellina jest epifitem. Storczyk ten kwitnie zwykle wiosną lub wczesnym latem i ma od jednego do trzech, krótkich (10 – 15 cm) pędów kwiatowych, na których rozwija do kilku kwiatów. Kwiaty Phal. bellina, wielkości 5 – 6 cm, są pachnące a ich zapach określa się jako cytrynowy (cytrusowy). Płatki kwiatu są koloru zielonkawobiałego, lub zielonkawożółtego, co widać najbardziej na ich szczytach i czerwonopurpurowe lub niebieskopurpurowe, gdy zbiegają się w środku. Warżka koloru pupurowo-żółtego, o aksamitnej teksturze.
Pędów kwiatowych nie należy ścinać po przekwitnięciu, roślina często kwitnie na tych samych pędach. Okres kwitnienia trwa do czterech miesięcy, co wraz z urzekającym zapachem i urodą kwiatów czyni z Phal. bellina bardzo cenną i poszukiwaną roślinę.

Liście Phal. bellina osiągają długość 25 – 30 cm i szerokość 10 – 12 cm. Liście roślin znajdowanych w środowisku naturalnym są zwykle bardziej wydłużonego kształtu niż te, które zobaczyć można u storczyków tego gatunku uprawianych w warunkach domowych.

Warunki uprawy: Najlepsza temperatura do uprawy Phal. bellina to 26 – 30° w ciągu dnia i 18 – 22° nocą. Roślina potrzebuje też sporej ilości światła i wilgoci. Najlepiej i najzdrowiej chowają się Phal. bellina umieszczone na kawałku korka lub kory, choć uprawa w doniczkach także jest możliwa. Korzenie rośliny powinny być równomiernie wilgotne, choć nie mokre. Szczególne znaczenie warunki uprawy mają dla roślin bardzo młodych. Duże, dorosłe rośliny łatwiej adaptują się do warunków domowych, choć okres zimy i zbyt wysuszonego powietrza daje im się we znaki i może mieć żywotne znaczenie dla przetrwania. W czasie zimowych miesięcy dobrze jest więc zapewnić roślinie delikatne zamgławianie.
Aby wytworzyć pędy kwiatowe Phal. bellina potrzebuje środowiska o wysokiej wilgotności i 7 – 10-stopniowej różnicy temperatur pomiędzy dniem i nocą przez co najmniej miesiąc (25 – 27° dzień/18 – 20° noc).

Informacje dodatkowe: Phalaenopsis bellina różni się od Phalaenopsis violacea zaledwie kilkoma cechami. Płatki okwiatu Phal. bellina są nieznacznie szersze (1,3 cm i więcej) od płatków Phal. violacea (0,7 – 0,8) cm. Liście Phal. violacea są nieco cieńsze i pofałdowane niż liście Phal. bellina, które są gładkie i nieco grubsze. Phal. bellina wykorzystywana jest bardzo chętnie w procesie hybrydyzacji, obdarzając swoje potomstwo żywotnością, zapachem a przede wszystkim tak poszukiwanym czerwonym i pomarańczowym kolorem.

Więcej zdjęć: Phalaenopsis bellina