Phalaenopsis minus

Plemię: Vandeae
Podplemię: Aeridinae
Synonimy: Doritis minus (Seidenf.) T.Yukawa i K.Kita 2005., Kingidium minus Seidenfadden 1988., Phalaenopsis minor (Seidenf.) Christenson 2001.
Odmiany: brak
© epicphals. Wszelkie prawa zastrzeżone.
Jednakże, choć Phalaenopsis minus pochwalić może się zaledwie nieco ponad dwudziestoletnim epizodem związanym z obecnością w publikacjach naukowych, ta niewielka roślina już kilkukrotnie, na skutek rewizji, zmienianą miała nazwę rodzajową. Christenson uznając Doritis i Kingidium za synonimy Phalaenopsis sklasyfikował ćmówkę jako Phalaenopsis minus (2001), Yukawa i Kita, nie godząc się na taki podział przesunęli ją do rodzaju Doritis. Spory dotyczące tego tematu trwają do dziś i na razie nic nie zapowiada ich końca.
Występowanie: Większość dostępnych publikacji podaje, że Phalaenopsis minus jest endemitem porastającym gałęzie drzew wilgotnego lasu deszczowego na obszarze Północnej Tajlandii, należącym do Prowincji Loei. Jednakże, już od roku 2009, w prasie naukowej (Advances in Natural Sciences,Vol. 10, No. 3, 2009) pojawiają się wzmianki informujące, że Phalaenopsis minus ma swoje siedliska także na obszarze środkowego Wietnamu, a także Laosu. Informację tę potwierdzają doniesienia z wiarygodnych źródeł (Xavier Garreau de Loubresse).
Opis: Pędy kwiatowe Phalaenopsis minus pojawiają się od późnej wiosny do wczesnego lata i osiągają długość około 15 cm. Kwiaty, o niezwykłym kształcie, (porównywane często do głowy smoka), są bardzo małe (1,5 – 2 cm) i otwierają się cyklicznie (1 – 2) sprawiając, że cykl kwitnienia Phal. minus jest niezwykle długi. Barwa kwiatów może być delikatnie zróżnicowana, od mlecznobiałej do pokrytej delikatnym żółtawym cieniem. Na tym tle widoczny jest wzór z różowofioletowych podłużnych plamek (lub pasków) u nasady płatków zmieniających często kolor na brązowy. Boczne płatki okółka zewnętrznego często wybarwione są intensywniej.
Choć Phalaenopsis minus zwykle opisywany jest jako storczyk miniaturowy, którego liście mają długość do 9 cm, to jednak opis ten dotyczy głównie roślin z obszaru Tajlandii. Phal. minus, które spotkać można na terenie Wietnamu są nawet dwukrotnie większe od swoich krewniaków i nierzadko widuje sie osobniki, których liście osiągają około 20 cm długości.
Dbałość o odpowiednią kondycję korzeni poprzez zapewnienie im stosownych warunków, to jednak nie koniec dość specyficznych warunków, jakie należy spełnić aby Phal. minus cieszył się zdrowiem i kwitł w każdym sezonie. Ćmówka ta potrzebuje okresu spoczynku o wyraźnej, bardzo wysokiej dobowej amplitudzie. W jej siedliskach naturalnych, w miesiącach grudzień, styczeń i luty temperatura nocą spada do zaledwie 10 – 14 stopni Celsjusza, podczas gdy w ciągu dnia osiąga często ponad 30° C.
Miesiąc |
I |
II |
III |
IV |
V |
VI |
VII |
VIII |
IX |
X |
XI |
XII |
Temp. max. |
30° |
31° |
35° |
34° |
33° |
33° |
32° |
32° |
31° |
31° |
30° |
30° |
Temp. min. |
11° |
13° |
18° |
21° |
21° |
22° |
22° |
22° |
22° |
20° |
18° |
14° |
Wilgotność % |
60 |
60 |
60 |
60 |
80 |
80 |
80 |
80 |
80 |
80 |
70 |
60 |
Więcej zdjęć: Phalaenopsis minus