Podrodzina: Epidendroideae

Plemię: Vandeae

Podplemię: Aeridinae

Synonimy: Doritis minus (Seidenf.) T.Yukawa i K.Kita 2005.,  Kingidium minus Seidenfadden 1988., Phalaenopsis minor (Seidenf.) Christenson 2001.

Odmiany: brak

© epicphals. Wszelkie prawa zastrzeżone.

Swoją nazwę gatunkową Phalaenopsis minus zawdzięcza Gunnarowi Seidenfadenowi, duńskiemu botanikowi, który w latach 1955 – 1959 sprawował funkcję ambasadora swojego państwa na obszarze Tajlandii. Seidenfaden był wielkim znawcą storczyków południowo-wschodniej Azji a na jego koncie znalazło się wiele publikacji odnośnie tego tematu. W roku 1988 w Opera Botanica znalazł się opis jego autorstwa dotyczący Kingidium minus (Phalaenopsis minus).

Jednakże, choć Phalaenopsis minus pochwalić może się zaledwie nieco ponad dwudziestoletnim epizodem związanym z obecnością w publikacjach naukowych, ta niewielka roślina już kilkukrotnie, na skutek rewizji, zmienianą miała nazwę rodzajową. Christenson uznając Doritis i Kingidium za synonimy Phalaenopsis sklasyfikował ćmówkę jako Phalaenopsis minus (2001), Yukawa i Kita, nie godząc się na taki podział przesunęli ją do rodzaju Doritis. Spory dotyczące tego tematu trwają do dziś i na razie nic nie zapowiada ich końca.

Występowanie: Większość dostępnych publikacji podaje, że Phalaenopsis minus jest endemitem porastającym gałęzie drzew wilgotnego lasu deszczowego na obszarze Północnej Tajlandii, należącym do Prowincji Loei. Jednakże, już od roku 2009, w prasie naukowej (Advances in Natural Sciences,Vol. 10, No. 3, 2009)  pojawiają się wzmianki informujące, że Phalaenopsis minus ma swoje siedliska także na obszarze środkowego Wietnamu, a także Laosu. Informację tę potwierdzają doniesienia z wiarygodnych źródeł (Xavier Garreau de Loubresse).

Opis: Pędy kwiatowe Phalaenopsis minus pojawiają się od późnej wiosny do wczesnego lata i osiągają długość około 15 cm. Kwiaty, o niezwykłym kształcie, (porównywane często do głowy smoka), są bardzo małe (1,5 – 2 cm) i otwierają się cyklicznie (1 – 2) sprawiając, że cykl kwitnienia Phal. minus jest niezwykle długi. Barwa kwiatów może być delikatnie zróżnicowana, od mlecznobiałej do pokrytej delikatnym żółtawym cieniem. Na tym tle widoczny jest wzór z różowofioletowych podłużnych plamek (lub pasków) u nasady płatków zmieniających często kolor na brązowy. Boczne płatki okółka zewnętrznego często wybarwione są intensywniej.

Choć Phalaenopsis minus zwykle opisywany jest jako storczyk miniaturowy, którego liście mają długość do 9 cm, to jednak opis ten dotyczy głównie roślin z obszaru Tajlandii. Phal. minus, które spotkać można na terenie Wietnamu są nawet dwukrotnie większe od swoich krewniaków i nierzadko widuje sie osobniki, których liście osiągają około 20 cm długości.

Warunki uprawy: Jak wiele miniaturowych gatunków Phalaenopsis, Phal. minus potrzebuje wyraźnego cyklu typu: sucho/mokro. Jego korzenie muszą choć przez krótki czas w ciągu doby pozostawać suche, dlatego też najłatwiej uprawia się ten gatunek na podkładkach z korka, paproci drzewiastej, kory bzu czarnego itd. Uprawa w przewiewnym podłożu jest możliwa, choć wymaga dużego wyczucia w podlewaniu. Phal. minus pochodzący z Wietnamu rośnie w swoich siedliskach wraz Paphiopedilum henryanum na obszarach obfitujących w skały wapienne i doskonale reaguje na dodanie do podłoża niedużej ilości pokruszonego wapienia. Woda, którą jest Phal. minus nie powinna być zimna.

Dbałość o odpowiednią kondycję korzeni poprzez zapewnienie im stosownych warunków, to jednak nie koniec dość specyficznych warunków, jakie należy spełnić aby Phal. minus cieszył się zdrowiem i kwitł w każdym sezonie. Ćmówka ta potrzebuje okresu spoczynku o wyraźnej, bardzo wysokiej dobowej amplitudzie. W jej siedliskach naturalnych, w miesiącach grudzień, styczeń i luty temperatura nocą spada do zaledwie 10 – 14 stopni Celsjusza, podczas gdy w ciągu dnia osiąga często ponad 30° C.

 

Informacje dodatkowe: Phalaenopsis minus przekazuje wszystkim krzyżówkom, w tworzeniu których zostaje wykorzystana, swój niezwykły kształt okwiatu. Śmiało można powiedzieć, że od chwili utworzenia z jej udziałem pierwszej hybrydy (2002), do ostatniej zarejestrowanej w roku 2008 (Phalaenopsis Alyos), każda z roślin to spektakularne zjawisko w świecie miłośników ćmówek.

Więcej zdjęć: Phalaenopsis minus